حُسْنِ خُلْق؛ اصطلاحی اخلاقی به معنای خوی خوش و اخلاق و برخورد نیکو با دیگران و از فضایل اخلاقی که در روایات معصومین ستایش شده است. امام صادق(ع) حسن خلق را یکی از ۱۰ صفت انبیای الهی برشمرده است. در روایات امامان شیعه برای این فضیلت اخلاقی آثار دنیوی و اخروی فراوانی برشمرده شده که برخی از آن‌ها عبارتند از: جبران کمبود عبادت، افزایش رزق، جلب محبت و ایجاد لطافت در گفتار. حديث فوق از اميرمومنان، علي (ع) مي‌باشد که در کتاب غررالحکم، جلد سوم، صفحه392 روايت شده است.

حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی: "اگر هر فردی فقط یک لامپ غیرضروري را خاموش کند، همانند جمع شدن قطرات آبی می‌شوند که رودخانه عظیمی به‌وجود خواهند آورد و اگر این عمل به قصد کمک به یک هم‌نوع انجام شود، یک کار عبادی است."

اي معاذ! زبان خويش از برادران خود و از حاملين قرآن دور دار و گناهان خود را خود به گردن گير و بر دوش ديگران ميفكن و با مذمت و بدگويي نسبت به آنان در صدد تحسين و تنزيه خويشتن مباش و با فروافكندن ايشان، پايه منزلت و رفعت خويش ‌استوار مكن، هرگز در اعمال خود،‌ ريا و سالوس مكن و در محفل خود زبان به دشنام ديگران ميالا تا از گرد تو پراكنده نگردند و در حضور يكي با ديگري نجواگونه سخن آغاز مكن و خود را برتر و والاتر از ديگران مشمار تا خيرات جهان از تو منقطع نشود و خلق را به باد طعنه مگير

امام صادق(ع):اگر نزد خداوند عبادتى بهتر از شكرگزارى در همه حال بود كه بندگان مخلصش با آن عبادتش كنند، هر آينه آن كلمه را درباره همه خلقش به كار می‌برد ، اما چون عبادتى بهتر از آن نبود از ميان عبادات آن را خاص قرار داد و صاحبان آن را ويژه گردانيد و فرمود : «واندكى از بندگان من سپاسگزارند» . مصباح الشریعه ص 24